ಜನ್ಮದಾತೆಯ ಜನ್ಮದಿನ

Me with my Mom 

ನಾನು ಕವಿಯೋ, ಕತೆಗಾರನೋ, ಬರಹಗಾರನೋ, ಬ್ಲಾಗರ್ರೋ, ಇಂಜಿನಿಯರೋ, ಇನ್ನೇನೋ ಆಗೋ ಮೊದಲು ನನ್ನಮ್ಮನಿಗೊಬ್ಬ ಮಗ. ನನಗೆ ನೀನು, ನಿನಗೆ ನಾನು ಅಷ್ಟೇ ಮಗನೇ ಅಂತ ಕಣ್ಣೀರಾದ ದಿನದಿಂದ ಕ್ಷಣ, ದಿನ, ವರ್ಷಗಳೇ ಉರುಳಿ ಇಂದು ಏನೋ ಆಗಿದ್ದೀನೆಂದರೆ ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ಅಮ್ಮ. ಅದನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ, ಇದನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ಕೈಸುಟ್ಟ ಬಾಲ್ಯದ ನೋವಿನಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ತುಂಬಿ ಹೊಸತನಕ್ಕೆ ಅಣಿಗೊಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ, ಅದೆಷ್ಟೋ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನೂಕಿದ ಬಲ ಅಮ್ಮ. ಮುಂದೇನಪ್ಪ ಅನ್ನುವಂತಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಛಲಬಿಡದೇ ಮುನ್ನಡೆಯೋಕೆ ಕಾರಣವಾದವಳಮ್ಮ. ತಾ ಪಟ್ಟ ಕಷ್ಟಗಳೆಷ್ಟೋ. ನುಂಗಿದ ನೋವುಗಳೆಷ್ಟೋ. ಎಂದೂ ನೀಡುವ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯ ಹಿಂದೆ ಒರೆಸಿದ ದುಃಖಗಳೆಷ್ಟೋ, ಬಲಿಯಿತ್ತ ಖುಷಿಗಳೆಷ್ಟೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಬರೆವವನೇ ಕಣ್ಣೀರಾಗುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹೆತ್ತಾಕೆ ಅವಳ ದಿನದಂದಾದರೂ ಅಳದಿರಲೆಂಬಾಸೆ...

ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಬರೆಯೋ ಅಮ್ಮನ ಬರಹಗಳನ್ನೋದುವಾಗೆಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮನ ಬರವಣಿಗೆ ನನ್ನಂತೇ ಇದೆಯಲ್ಲವಾ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಬುದ್ದಿ ತಿಳಿದ ಮೇಲೆ ಹೊಳೆದಿದ್ದಷ್ಟೇ.. ನನ್ನ ಬರಹ ಆಕೆಯಂತಿದೆಯಂತ ! ನನ್ನ ಬರಹಗಳ ಮೊದಲ ಓದುಗಳಮ್ಮ. ನಾ ಹುಚ್ಚುಚ್ಚಾಗಿ ಏನೇ ಬರೆದರೂ ಓದುವ ಅಮ್ಮನಿದ್ದೇ ಇದ್ದಾಳೆಂಬ ಬರವಸೆಯೇ ನನ್ನ ಎಷ್ಟೋ ಹೊಸ ವಿಷಯಗಳ ಕುರಿತಾದ ಬರಹಗಳಿಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ. ಹೊಲಸು ರಾಜಕೀಯವೋ, ವ್ಯಕ್ತಿನಿಂದನೆಯೋ, ಅಪಹಾಸ್ಯವೋ ನನ್ನ ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ನುಸುಳಿ ಬರಹದ ಸೃಜನಶೀಲತೆ ಸಾಯದಂತೆ ಕಾಯೋ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಭಾವವೂ ಅಮ್ಮನೇ ಆಗಿರಬಹುದೇನೋ. ಇಂತಹ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಬೇಡ ಎಂದು ಎಂದೂ ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ಬಹುಷಃ ಆಕೆ ನನ್ನ ಬೆಳೆಸಿದ ರೀತಿ ನಾ ಇಂದು ಬರೆಯುವಂತೆ, ಬದುಕುವಂತಿರಲು ಕಾರಣವಿರಬಹುದೇನೋ.

ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ, ಮಹಿಳಾ ಸಂಘಗಳ ಕಾರ್ಯಕರ್ತೆಯಾಗಿ,ಮನೆ, ತೋಟ, ವ್ಯವಹಾರಗಳೆಂಬ ನೂರೆಂಟು ತಲೆಬಿಸಿಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಆಕೆ ಹಸನ್ಮುಖಿ. ನಾಟಕ, ಹಾಡು ಅಂತ ಹಲವು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿ ಸದಾ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯ ಚಿಲುಮೆಯಾಗುವಾಕೆ. ಅರಳು ಹುರಿದಂತೆ ಮಾತಾಡುವಾಕೆ, ಶಾಂತ ಸಾಗರದ ಮೌನವೂ ಆಕೆ. ಬರೆಯಹೋದರೆ ಬ್ಲಾಗ ಹಿಂದಿನ ಪ್ರತೀ ಬರಹದ ಹಿಂದೊಂದು ಕತೆ ಹೇಳಬಲ್ಲಾಕೆ, ಬರೆಯದೇ ಹೋದ ನೂರೆಂಟು ನೆನಪುಗಳ ಸಾಕ್ಷಿಯಾದಾಕೆ.  ಆ ನೆಂಟರ ಈ ನೆಂಟರ ನೆಂಟರು ಹೀಗೆ ನೆಂಟರು ಅಂತ ಅದೆಷ್ಟೋ ನೆಂಟಸ್ತಿಕೆಗಳ ಅಗಾಧ ನೆನಪಿನೊಂದಿಗೆ ಸದಾ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗುವಾಕೆ. ಹೊಸ ಬೈಕೋಡಿದ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ದೂರದಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾದಾಕೆ ! ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೋ, ಬರಹಕ್ಕೋ ಮಿತಿಯಾಗದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಭಾವಗಳ , ಖುಷಿಗಳ ಅಕ್ಷಯಪಾತ್ರೆ ನನ್ನಮ್ಮ. ಆಕೆ ಹೀಗೇ, ಸದಾ ನಗುನಗುತ್ತಿರಲೆಂಬ ಆಸೆಯೊಂದಿಗೆ...